«Νυχτερινός επισκέπτης»

Το φεγγάρι πυρώνει το κορμί της νύχτας

με το δάκρυ του υγραίνει τον αέρα

και χάνεται στα σύννεφα μια ήττας

ρίχνοντας στα μάτια μου την αυλαία.

Βρόχινες λέξεις στολίζουν της γης τη στέψη

τ’ άρωμά σου κατακτητής σε ληστρική επιδρομή

στα χείλη κρατούσες φυλαχτό δική μου σκέψη

κι έψαχνες το μίτο της αγάπης να βρεις επιστροφή.

Σε μονοπάτια της σιωπής γύρεψες να φανείς

δειλά περίμενες το φως ανατολής να βγει

να σπάσεις με κραυγές τις αλυσίδες της ζωής

μα ο δρόμος σου ήταν το βήμα επισκέπτη αφανή.

Της θλίψης τα σύννεφα γεννήσαν βροχές Φθινοπώρων

τα μάτια μου σαν σύνορα με οδοφράγματα τριγύρω

ματώνουν ανοιχτές πληγές φερμένων οδοιπόρων
και το πρωί ξυπνά παγωμένο σαν τελευταίο αντίο.