"Ευχή"

Σκέψη μου, κρυφό μου μονοπάτι
κάψε κι απόψε της μνήμης το κερί
κι ορμήνεψε γλυκά στου φεγγαριού το άτι
κοντά του να στέργει σαν η νύχτα αργεί.

Σαν θεριεύει η μοναξιά
και σε ντύνει το ψύχος του ανθρώπινου χειμώνα
πύρωσε τα μάτια στης αγάπης τη φωτιά
που άνθισε και κόπηκε σε άχρονο κυκλώνα.

Κάθε που η σιωπή βασιλιά σε ντύνει
και σειρήνες ληστρικές φιμώνουν την αυγή
ψιθύρισε στη νύχτα χαμόγελο που σμίγει
με την ανάσα μου και γίνεται γλυκόλαλη φωνή.

Γλυκόπικρος αντίλαλος του αντίο το φιλί
άκουσα την ανάσα σου σαν ουρλιαχτό καταρράχτη
μιαν αρχή σε ένα τέλος και ένας τέλος στην αρχή
ναυαγοί κι οι δυο στου χρόνου το αδράχτι.